LEKCJA GIMNASTYKI (570)

Po rozum, po cierpliwość, po umiar...?

Każdy mecz Górnika Zabrze z Wisłą kibicom wyższego sortu, oblatanym w historii rozgrywek ligowych, przywodzi na pamięć ten z 1964… Wydarzenie z wynikiem 3:3 skutkowało spadkiem Białej Gwiazdy z ekstraklasy i obrosło gęstą tkanką rozlicznych, wspomnieniowych interpretacji, a nawet legend. One właśnie, oprócz wielu innych, nawiązujących do przełomowych etapów historii klubowej, składają się na mit założycielski 13-krotnego mistrza Polski.

Z niego wynika specjalny status zmagań z Górnikiem, a to okazawszy, przystępuję do skromnej laudacji na ręce trenera Artura Skowronka. Jego zagmatwana sytuacja psychologiczna, także z powodu czynników niezależnych od jego warsztatu, postawiła go pod ścianą. Spektakl przebijania go kołkiem osikowym, przypadający akurat na zabrzańską scenę, miał być ostatnim akordem żegnania się z drużyną. Tymczasem hejterski projekt kibicowskich oszołomów i quasi-ekspertów zderzył się z realem, wedle którego panowanie trenera nad zespołem to fakt, a domniemana gra zawodników na zwolnienie trenera to zwykła obraza honoru tych, którym się tą niegodziwość przypisuje.

Tydzień temu apelowałem z tego miejsca, aby nie iść po linii najmniejszego oporu i nie zaczynać wypełniania obiegówki Skowronka na pierwszy sygnał personalników z sektora… Dziękować Bogu, apel znalazł posłuch, co w kontekście grożącego Wiśle kadrowego plagiatu oderżniętego z najnowszych praktyk Legii, groził podwójnym obciachem. Ja wiem, że kibic, zwłaszcza kibic Wisły, ma prawo nie wyrzekać się nadziei i wierzyć niezachwianie w sportowy potencjał klubowy, który pozwoli wrócić piłkarzom do grona krajowej elity, włączyć się ponownie do europejskiego współzawodnictwa…

Pobożne myślenie przyszłościowe nie może wszak abstrahować od podłoża finansowo-ekonomicznego, któremu daleko do stabilizacji. Dlatego płynące z Reymonta krzepiące przecieki o widocznym postępie w spłacaniu długów, proponuję brać przez pół! Droga do wyczyszczenia sytuacji na glanc zajmie na pewno jeszcze parę sezonów, więc rozpalonym głowom zalecam podjęcie pouczających studiów nad pojęciem, znanego z historii - „długiego marszu”. Będzie czas na spokojne dopracowanie modelu klubowej akademii, która - jak słychać - przystępuje do certyfikacji, a to staje się podstawą do finansowego progresu. Dopinana jest również klubowa placówka oświatowa, co oznacza powrót do wzorca, na którym wychowali się bracia Brożkowie, Jakub Błaszczykowski, Kamil Kuzera, Łukasz Nawotczyński i wielu innych. Tak zaprojektowana naturalna odbudowa zaplecza dziecięco-młodzieżowego nie zmaterializuje się – hokus-pokus - w jakimś szybkim tempie, a wymagać będzie ścisłej korelacji z formowaniem drużyny seniorskiej. Dobrze, że obu procesom towarzyszy ewenementalny w swym rodzaju akcent o wyjątkowej naturze psychomoralnej. Oto od wielu miesięcy wiślacka rodzina powiększyła się o piłkarzy blindfutbolu, a wiadomości z ostatnich tygodni mówią o otwarciu się akademii na segment dziewczęcy…