- Wiesz, czego najbardziej żałuję? Tego, że kiedy chciałem się pożegnać z kibicami w Łodzi, przeprosić ich, że się nie udało, powiedzieli mi na ringu, że mikrofonu już nie ma. Że jest wyłączony. To mnie dobiło - mówi Andrzej Gołota.

Byłem w szatniach pięściarzy przegrywających tytuły w ostatnich sekundach, takich, których z walki o tytuł eliminowały kontuzję, ale nic nie zapamiętam bardziej niż słów siedzącego w szatni po walce z Tomaszem Adamkiem, przegranego Andrzeja Gołoty.

Kaptur przesłaniający oczy, spuszczona na ziemię głowa i powoli mówione, ledwo słyszalne słowa: "Wiesz, czego najbardziej żałuję? Tego, że kiedy chciałem się pożegnać z kibicami w Łodzi, przeprosić ich, że się nie udało, powiedzieli mi na ringu, że mikrofonu już nie ma. Że jest wyłączony. To mnie dobiło".

- Oglądałeś swoją walkę z Tomkiem Adamkiem?

Andrzej Gołota: - Nie i pewnie nie będę. Co tu oglądać? Wiemy jak to wszystko wyglądało. Wynik się nie zmieni.

- Nie ma człowieka, w każdym razie fana boksu, który widząc jak walczyłeś w Łodzi nie zapyta: dlaczego to tak wyglądało, co się stało z Andrzejem? Ty wiesz co się stało?

- Nie, nie wiem. W szatni tuż przed walką, byłem mistrzem świata. Boksowałem sobie w głowie i z Samem trzy rundy i mówię ci, że byłem jak mistrz. Zwody, ciosy, kombinacje. Ale na szatni się skończyło.

- Dlaczego? Przecież wiedziałeś, że Adamek będzie szybszy, musiałeś mieć taktykę, jak sobie dać z tym radę.

- Nie wiem, już ci mówiłem, że nie wiem. Przegrałem przez to, że nie potrafiłem się skoncentrować, bo myślałem o tym, że już w pierwszej rundzie rozciął mi łuk brwiowy i to mnie cholernie bolało. Naprawdę, to było jakieś frajerskie rozcięcie, że krew nie leciała, oczu mi nie przysłaniało, ale ból był nie z tej ziemi.

- Jak wygrywałeś w Madison Square Garden w styczniu 2008 roku z Mike'em Mollo, to świat obiegło zdjęcie twojej zapuchniętej, zamykające praktycznie oko powieki. W porównaniu do tamtej kontuzji, ta w Łodzi sprawiała wrażenie małego zadraśnięcia.

- Tamtej w Nowym Jorku zupełnie nie czułem. Fakt, że nic nie wiedziałem, albo bardzo niewiele, ale nic mnie nie bolało. Tutaj odwrotnie: niby nic, a ból taki jakby mi głowę coś rozsadzało. No i bądź tu mądry. I dlatego byłem taki zdekoncentrowany, snułem się po tym ringu i myślałem o tym bólu. Tak nie można walczyć z nikim, a już na pewno nie z kimś kto jest szybszy. Adamek ani razu mnie w to miejsce już nie trafił, ale ból był cały czas.

- Dla mnie osobiście była to twoja najbardziej dramatyczna porażka. To nie był jeden cios jak Lamona Brewstera czy Lennoxa Lewisa. W Łodzi dwa razy leżałeś na deskach, Adamek zadał ci ponad 100 ciosów więcej, nie byłeś Andrzejem Gołotą którego wszyscy pamiętamy.

- Musisz przypominać? Dwa razy leżałem po nokdaunie? A nie raz?

- Byłeś liczony w pierwszej i piątej rundzie...

-Tego pierwszego nokdaunu to nawet nie poczułem, mówię ci - zupełnie nic, żadna siła. Bardziej straciłem równowagę, bo było ślisko, on mnie jeszcze popchnął. Wstałem od razu, nic się nie działo. Tylko ten łuk brwiowy, ten ból. W piątej nokdaunu nie pamiętam.

- Już po walce skarżyłeś się znowu na lewą rękę, załatwiałeś sprawy związane z polisą ubezpieczeniową.

- Coś tam znowu się dzieje. Lepiej być na wszystko przygotowanym.

- Czytałeś list otwarty Adamka?

- Nie. O czym?

- O waszych pozasportowych sporach (cytuję Andrzejowi większe fragmenty listu). Pogodzisz się z nim?

- Pomyślę o tym.
- Czy Tomek Adamek ma szansę na wielkie walki, na tytuł w wadze ciężkiej?

- Nie ma szans. To, że wygrał z takim mną, jak byłem w Łodzi nic mu nie dało.

Rozmawiał w Chicago: Przemek Garczarczyk