Kapitan reprezentacji Polski, Michał Żewłakow, niebawem najprawdopodobniej założy koszulkę drużyny narodowej po raz setny. Z tej okazji oficjalna witryna UEFA przeprowadziła wywiad z polskim obrońcą, w którym opowiada on o przebiegu swojej reprezentacyjnej kariery.

Pierwszy mecz:
- Byłem bardzo zaskoczony, kiedy trener Janusz Wójcik powołał mnie do kadry w czerwcu 1999 roku. Właśnie rozpoczynałem wakacje, kiedy to reprezentacja miała wizytować Tajlandię przy okazji Pucharu Króla. Do dziś nie wiem, czy Wójcik powołał mnie dlatego, że po prostu byłem akurat w Warszawie, czy rzeczywiście chciał mnie w drużynie. Być może dlatego dla mnie pierwszym, prawdziwym debiutem w reprezentacji był mecz z Hiszpanią, rok później, kiedy pod wodzą Jerzego Engela przegraliśmy 0-3 - wspomina Żewłakow.

Pierwszy gol:
- Przeciwko Armenii w Warszawie, w 2001 roku. Ja i mój brat bliźniak, Marcin, strzeliliśmy wtedy nasze pierwsze gole w narodowych barwach. Rodzice byli wtedy na stadionie, więc to jedno z milszych wspomnień - przyznał obrońca reprezentacji Polski.

Mecz, który najbardziej zapamiętałem:
- Było ich kilka. Szczególnie w pamięci zapadł mi mecz przeciwko Norwegii, w Chorzowie, wygrany przez nas 3-0 (2001 rok). Wtedy to awansowaliśmy do mistrzostw świata po raz pierwszy od 16 lat. Rozegraliśmy wówczas wiele pamiętnych spotkań a wyjazd do Korei i Japonii był dla nas spełnieniem marzeń. Pamiętam także bardzo dobrze starcie z Belgią (2:0), które z kolei dało nam awans do Euro 2008. Poza tym zapadły mi w pamięć mecze przeciwko Czechom w 2008 roku (2:1) oraz wcześniejszy remis z Portugalią (2:2) w Lizbonie - powiedział Żewłakow.

Najtrudniejsi przeciwnicy:
- Niemcy, nigdy nie udało nam się ich zatrzymać. Kilka razy zdawało się, że możemy to zrobić, jednak ostatecznie oni zawsze byli górą. Mieliśmy dwie okazje, by wymazać złe wspomnienia - mecze podczas mundialu w 2006 roku oraz Euro 2008. Niemcy jednak znów byli lepsi. Mógłbym skwitować nasze starania zdaniem nawiązującym do słynnego przysłowia, mianowicie: Polacy zawsze grają, ale na końcu i tak wygrywają Niemcy - dodał z uśmiechem kapitan polskiej kadry.

Największe rozczarowanie:
- Mecz eliminacji mistrzostw świata przeciwko Irlandii Północnej, który przegraliśmy 2-3 w Belfaście, w 2009 roku (Żewłakow strzelił wtedy bramkę samobójczą). Chciałbym wymazać go z pamięci. O tym spotkaniu będzie się mówiło przez lata. Teraz wprawdzie staram się nawet żartować z tamtych wydarzeń, jednak złe wspomnienia wciąż wracają - stwierdził Żewłakow.

Opaska kapitańska:
- Nie jest to łatwa rola. Jako zwykły piłkarz mogę się koncentrować wyłącznie na sobie i nie czuję tak dużej odpowiedzialności, jak w przypadku bycia kapitanem. Oczywistym jest, że w każdej drużynie są piłkarze o zróżnicowanych charakterach. Kapitan musi to wszystko poskładać w jedną całość. Potrzeba do tego sporo energii, jednak w pełni zdawałem sobie z tego sprawę, zostając kapitanem reprezentacji Polski. Jak się spisuję w tej roli? O to należy zapytać kogoś innego. Mogę tylko powiedzieć, że czuję się w niej doskonale - wyznał polski obrońca.

Brat bliźniak:
- Mój pierwszy mecz z Marcinem w kadrze był historyczny. To był pierwszy taki przypadek, aby w polskiej reprezentacji zagrali bracia bliźniacy. Był rok 2000, Stade de France. W tamtym czasie Francuzi byli mistrzami świata. Wtedy byliśmy piłkarzami belgijskiego Excelsioru Mouscron i dla nas było to niesamowite doświadczenie. Pomimo porażki 0-1 nie zagraliśmy wcale źle. Nasi rodzice byli w tedy w Paryżu, aby oglądać nasz występ. Oni od zawsze wspierają nas najmocniej nawet w najbardziej trudnych chwilach - wyznał Żewłakow.

Mecz numer 100:
Przy takiej okazji oczywistym jest chęć wygranej. Każdy piłkarz z takiego spotkania chciałby mieć najlepsze wspomnienia. Ja jednak nie myślę w ten sposób, nie oczekuję niczego specjalnego, po prostu cieszę się z powodu kolejnej meczu w reprezentacji Polski - zakończył były zawodnik Olympiakosu Pireus.